De uit Stockholm afkomstige Emil & the Ecstatics zijn een vaste waarde geworden op de diverse podia in Europa. Deze derde release bevat veertien nummers, dertien uit de pen van Emil Arvidsson en één van Johan Bendrik. Kenmerkend is Emil’s krachtig, diep stemgeluid en heerlijk gitaarwerk. Deze worden ondersteund door een Hammondorgel (Johan Bendrik), Mats Hammarlöf op bas en Tom Steffensen op drums. ‘Bit By Bit’ is de opener en doet mij sterk denken aan de band Rusty Roots. ‘Doer Not a Talker’ is een knaller, vlotte boogie woogie, je mist de piano niet. De vier mannen weten dat heel goed op hun eigen manier te vertolken. Dan even op de “rem” met het zwoele ‘In The Search of a Woman’en ‘Cryin’ Won’t Help You’. Beiden zijn te plaatsen onder slow blues. Een inleidende drums bij het nummer ‘Highway 4’aangevuld met bas en gitaar, waarbij we het Hammondorgel prachtig voorbij horen komen. Emil heeft ook goed geluisterd naar The Fabulous Thunderbirds, het nummer ‘Stop’ heeft duidelijke invloeden van The Fab T-Birds. Johan Bendrik schreef ook één nummer ‘Lucky Girl’, helemaal toegespitst op het Hammondorgel. Een instrumentaal nummer wat mij niet echt kan boeien. Wil je nu echt uit je dak, luister dan eens naar ‘Regreat Song’ stuwende drums met een slide-riff. Ook bijzonder het nummer ‘The Hula’ een nummer waarbij we worden meegenomen naar Honolullu. Nummer veertien geëlektrificeerde bottleneckgitaar met footstomp, aan het begin van de jaren ’50 begon in Chicago zo de ‘electric blues’. Een album dat straks op het terras de buurt mag verblijden.
